displaire

Walon (Rifondou)

Do viebe « placere », avou l’ betchete « dis- » des viebes.

AFE :
- diferins prononçaedjes : /dis.ˈplɛːʀ/ /dys.ˈplɛːʀ/ /dɛs.ˈpleːʀ/ (betchfessî ai)
  - (pa rfrancijhaedje) /di.ˈplɛːʁ/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /dis.ˈplɛːʀ/
Ricepeures : nén rcepåve

Djin et tins	Codjowa
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’)	displai
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs)	displaijhoz
Cåzants Ind. pr. (nos, ns)	displaijhans
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle)	displaijhnut
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’)	displairè
Cåzant D.I.E. (dji, dj’)	displaijheu
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’)	displaijhe
pårt. erirece (dj’ a, vos av)	displait

displaire

(v. å coplemint nén direk eployî avou li dvancete « a ») ni nén plaire.
- Ci n' est nén ki çoula lyi åreut displait, å contråve, sins tchicter, ele åreut leyî mete li vizaedje di bwès da Tchantchès conte li sinne , mins s' leyî dire ene dimeye tot bas divant tot l' monde, neni. — Joseph Vrindts, « Li pope d'Anvers » (1896), p.41 (fråze rifondowe).
(viebe å coplemint) (minme sinse).
- Mayon si côpreut e cwate po rinde Colin ureus, mins ele si freut må do vey sofri Colas et s’ ni pout ele displaire Colet. — Arthur Xhignesse, « Bwègnes mèssèdjes » (1905), p.4 (fråze rifondowe).
(viebe å prono) ni nén si vey voltî.
- Si displaire l' onk l' ôte. — Motî Forir (fråze rifondowe).
(viebe å prono) ni nén aveur bon.
- Vos vs displaijhîz e m' måjhone. — Motî Forir (fråze rifondowe).
(v. sins djin) nén inmer.
- I m' displait bén do nén vs aveur etindou. — Motî Forir (fråze rifondowe).
- I m' displait di n' poleur vs ahessî. — Motî Haust (fråze rifondowe).

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

ni nén plaire