disdire
Etimolodjeye
candjîDo viebe «dire», avou l’ betchete « dis- » di disfijhaedje des viebes ey avou l’ cawete di codjowaedje « -re » des viebes.
Viebe
candjîDjin et tins | Codjowa |
---|---|
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | disdi |
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | disdijhoz |
Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | disdijhans |
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | disdiynut |
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | disdirè |
Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | disdijheu |
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | disdeye / disdijhe |
pårt. erirece (dj’ a, vos av) | disdit |
disdire (viebe å coplemint)
- dire li contråve di.
- Hê ! Dji so cial tot seu,
Sins nolu po m’ fé rire,
Sins nolu po m’ disdire : — Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Soliloque », 1912, p.93-94 (fråze rifondowe).
- Hê ! Dji so cial tot seu,
- ni nén esse fidele a ene promesse.
- Il est bén sot li ci ki s' rafeye,
D' aveur sol tere li paradis,
Cwand, veyoz vs, il årè disdit,
Totes les promesses fwaites al djonne feye ! — Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), "Li martchand d'posteûres", p.52 (fråze rifondowe).
- Il est bén sot li ci ki s' rafeye,
- (viebe å prono) : Loukîz a : « si disdire ».