blague
Etimolodjeye
candjîCalcaedje do francès « blague » (minme sinse) (po n' nén eployî li mot ordinaire «coye», ki l' pindant francès « couille » est måhonteus.
Prononçaedje
candjî- AFE :
- prononçaedje zero-cnoxheu : /blak/ (minme prononçaedje pattavå)
- Ricepeures : nén rcepåve
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
blague | blagues |
blague femrin
- (radoûcixhanmint) istwere po fé rire.
- Dji conte ene blague, et vla l' roubiesse,
Kel dit a s' feme ! « Madame, dj' ô bén,
Ki vs avoz on gros clå sol f... djambe ». — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Bin v’la st-on râre èdon surmint" (fråze rifondowe). - Nos dnans preferince, so les clapantès blagues da Matî Lansberg, al fleur barometrike ki n' si trompe måy. — Joseph Kinable (fråze rifondowe).
- Dji conte ene blague, et vla l' roubiesse,
- saetch å toubak.
Sinonimeye
candjîOrtografeyes
candjîRatournaedjes
candjîPrononçaedje
candjî- AFE : /blaɡ/; /blaːɡ/ (Walonreye, bén veyou); /blaːk/ (Walonreye, må veyou)
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
blague | blagues |
blague femrin
- (mot po rire) blague (mot scrît e francès come e walon, mins prononcî diferinnmint) fåve, kénte, crake, couyonåde.
- J'en ai eu une, de blague !
- Dj' end a yeu ene, di kénte; … di coye.
- J'en ai eu une, de blague !
- (saetch å toubak) blague, dôze, vexheye