Diu
(Redjiblé di diu)
Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.
Etimolodjeye
candjîTayon-bodje latén « Deus » (minme sinse). Diu [no d' "djin"]
F. athée, incrédule, impie, incroyant(e). Arabe: kafir.
Ratourneures
candjî- e-st i Diu possibe
- po l’ amour di Diu : dijhêye po dmander ene sacwè.
- gråce a Diu : ureuzmint.
- si stitchî el påter° mågré Diu. :
- mon Diu : Bon Diu ! (siclameure).
- onk (ene) ki n' croet ni Diu ni a diåle : ki n' croet nén al rilidjon.
- Diu do Diu.
- Diu do Diu ! Kimint fé po m’ saetchî di spexheur ? — Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.188, “Li Brac’neu” (fråze rifondowe).
- verité d’ mon Diu