colé

Walon (Rifondou)

Etimolodjeye 1

Bodje « col- » ‎(« cô »), avou l’ cawete « -é »; li calcaedje do francès «collier» pol sinse d' «ôrreye a mete e hatrea» est rmetou cial avou les vîs sinses pår walons.

Prononçaedje

AFE :
- diferins prononçaedjes :
  - /kɔ.ˈle/ /ɡɔ.ˈle/ /kɔ.ˈlɛ/ /ɡɔ.ˈlɔj/
  - (po l' ôrreye) /kɔ.ˈlje/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /kɔ.ˈle/
Ricepeures : co·lé

Sustantif

singulî	pluriyal
colé	colés

colé omrin

gorea di tchvå.
cingue ou tchinne metowe å cô d' on tchén ou d' ene ôte biesse.
hatrea.
- Djel haprè på colé s' i continowe.
- Tot å bea mitant del pavêye,
  Deus randaxhes ki fjhént l’ forsôlé,
  S’ apougnèt d’ on côp pal colé,
  Istwere di s’ diner ene sitronnêye. — Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), «Les randahes», p.118 (fråze rifondowe).
fene pårteye metou dizo l' tiesse d' on clå.
pårteye d' on mousmint ki ravôteye li hatrea.
- Lu, avou s' bûse èt s' hôt golé qui lî vint âs orèyes, i s' tint tot reû, on pô djinné dè sinti so sès reins in-abit d' fin drap, lu qu'èst todi si bin à si-âhe avou s' grand sâro di tos lès djoûs — Jean-François Renkin, dins Li vîye bûse.
pinderloke ki les femes si metèt å cô.
- On colé d' fås pieles — D.T.W.
dizeu del petråle, la k' gn a les foyes.