cayter
Etimolodjeye
candjîBodje “cayet” (usteye di bwès po fé del dintele), avou l’ cawete di codjowaedje « -er » des viebes.
Viebe
candjî| Djin et tins | Codjowa |
|---|---|
| Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | caytêye |
| Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | caytez |
| Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | caytans |
| Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | caytêynut |
| Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | caytêyrè |
| Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | caytéve |
| Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | caytêye |
| pårt. erirece (dj’ a, vos av) | cayté |
| Ôtes codjowaedjes | come tchicter |
cayter
- (v. sins coplemint) (vî vî mot) fé del dintele.
- (v. sins coplemint) (imådjreçmint) ovrer felmint (come ene caytresse).
- (viebe å coplemint) esse pus foirt ki.
- La on pretcheu, valet; il è caytêye mwintes — Auguste Laloux, Li curè d’ Sautau, p. 7 (fråze rifondowe).
- (viebe å coplemint) fé araedjî (ene sakî).
- Po l’ cayter, on lyi mostere on nierson — Auguste Laloux, Les soçons, p. 20 (fråze rifondowe).
