abaguer
Etimolodjeye
candjîDo viebe « baguer » avou l’ betchete « a- » d’ aprepiaedje des viebes; çou ki dene on mot avou l’ cawete di codjowaedje « -er » des viebes
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /a.ba.ˈɡe/ /a.ba.ˈɡɛ/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /a.ba.ˈɡe/
- Ricepeures : a·ba·guer
Viebe
candjîDjin et tins | Codjowa |
---|---|
Cåzant Ind. pr. (dji, dj’) | abague |
Atôtchî(s) Ind. pr. (vos, vs) | abaguez |
Cåzants Ind. pr. (nos, ns) | abagans |
Rwaitants Ind. pr., nam. (i/il, ele/elle) | abagnut |
Cåzant Ind. fut. (dji, dj’) | abagrè |
Cåzant D.I.E. (dji, dj’) | abaguéve |
Cåzant Suddj. pr. (ki dji, dj’) | abague |
pårt. erirece (dj’ a, vos av) | abagué |
Ôtes codjowaedjes | come baguer |
abaguer
- (v. sins coplemint) vini dmorer dins ene novele måjhon.
- Il a-st abagué del veye e nosse viyaedje. — Motî Forir (fråze rifondowe). & — Motî Haust (fråze rifondowe).
- Il ont-st abagué. — Motî Haust (fråze rifondowe).
- On locataire
K’ esteut-st abagué vo-nd-la waire
Meta ranairi, tot bounmint,
Ene robete ådfoû di s’ finiesse. — Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.147-148, “Li Rivage Grand-Henri” (fråze rifondowe).
- (v. sins coplemint) vini dmorer dins on novea payis.
- (viebe å coplemint) fé vni e s' novele måjhone.
- Dj' abague pô a pô tos mes camatches. — Motî Haust (fråze rifondowe).
- Rivnans èn ôte djoû, derit l' poirteu ås saetchs ki s' fjheut må del mere di li ptite Hélène, dji ricnoxhe li feme asteure, pa ça stou mi ki l' a-st abagué cial. — Joseph Vrindts, « Li pope d'Anvers » (1896), p.64 (fråze rifondowe).
Parintaedje
candjîSipårdaedje do mot
candjîOrtografeyes
candjîAprès 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
E rfondou walon :
- abaguer : R10;R13 (lére)