Etimolodjeye

candjî

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « cogne », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
cogne cognes

cogne femrin

  1. manire d’ esse, difoûtrinnmint, d’ ene sacwè.
    • On-z imprimrè so foye di cogne A4.
    • Ni vént i nén blaguer m' laide tiesse,
      Mes ouys, mi vinte, mes pîs, mes mwins,
      Lu k' a moens l' cogne d' ene djin k' ene biesse !
      Bén vla on råle, edon surmint ! Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Bin v’la st-on râre èdon surmint" (fråze rifondowe).
    • —Tins, atrape, Beau Nuage!!
      Patch! ine savate après l’ sôlêye. Ci fout l’ signâl, èt les hèrvês di totes les cognes aplovît so li s’crène dè pauve potince, qui n’ sét wice si hèrer èt houkî s’ feume.
      Joseph Vrindts, Tot tûsant (1924), Beau nuage, p.300.

Sinonimeye

candjî

Mots d’ aplacaedje

candjî

Omofoneye possibe

candjî
  • /kuɲ/ /kɔɲ/ : cougn (cougnet d’ bwès u d’ fier)
  • /kuɲ/ : dji, i, ele cougne, ti cougnes (do viebe « cougnî », fé l’ amour)

Ortografeyes

candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

candjî
manire d’ esse, difoûtrinnmint, d’ ene sacwè

Etimolodjeye

candjî

Do viebe « cogner ».

Codjowa

candjî

cogne

  1. indicatif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
  2. suddjonctif prezintrece, prumire et troejhinme djins do singulî, do viebe « cogner ».
  3. kimandeu prezintrece, deujhinme djin do singulî, fôme camaerådrece, do viebe « cogner ».