goglete
Etimolodjeye
candjîBodje francès « goguette » (minme sinse) avou l' assaetchance do bodje « glet- » (« glet »)
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɡɔ.ˈɡlɛt/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɡɔ.ˈɡlɛt/
- Ricepeures : go·glete
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
goglete | gogletes |
goglete femrin
- fijhaedje d' esse djoyeus, di fé rire.
- Nou rafiya n’ aloumrè pus m’ loukeure,
Mi cour mel dit ;
Di nole goglete i n’ årè måye pus d’ keure
I sonne todi ! — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Mi cour" (fråze rifondowe). - N' avéns ns nén po nos plaire nos paskeyes, nos gogletes,
Nosse vî croté bourgogne et nosse haitî placou !— Louis Lagauche, "L' inmant", Ås walons, (1947), p. 116 (fråze rifondowe).
- Nou rafiya n’ aloumrè pus m’ loukeure,
Ratourneures
candjî- dire des gogletes.
- esse divins les gogletes : aveur bon.