djoyeusté
Etimolodjeye
candjîBodje « djoyeus », avou l’ dobe cawete « -isté ».
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /d͡ʒɔ.jøːs.ˈte/ /d͡ʒwɛ.jøːs.ˈte/
- (pa rfrancijhaedje) /d͡ʒɔ.jøs.ˈte/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /d͡ʒɔ.jøːs.ˈte/
- Ricepeures : djo·yeus·té
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
djoyeusté | djoyeustés |
djoyeusté omrin
- estance d' esse djoyeus.
- Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
Mins, mi, l’ djoyeusté di mi åme, c’ est l’ twelete. — Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "L’awoureux Colas" (fråze rifondowe). - Et pus tård, bén pus tård, tote mi djoyeusté d' åme,
Dinéve ås tiesses di hoye po divni leu-z oumeur :
On ptit air inte deus airs, des riyotreyes … ou ene låme— Louis Lagauche, "L' inmant", Li tchanson del Mouze, (1947), p. 110 (fråze rifondowe).
- Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
- sacwè k' on dit po rire.
- Dire des djoyeustés — D.T.W.
Sinonimeye
candjîestance d' esse djoyeus
Ortografeyes
candjîAprès 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
E rfondou walon :
Ratournaedjes
candjîestance d' esse djoyeus
- Francès : joyeuseté (fr), réjouissance (fr)
sacwè k' on dit po rire
- Francès : plaisanterie (fr), badinerie (fr)