Etimolodjeye

candjî

Bodje « djoyeus », avou l’ dobe cawete « -isté ».

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
djoyeusté djoyeustés

djoyeusté omrin

  1. estance d' esse djoyeus.
    • Po fé des grandeurs, on s’ rimplixh di desses.
      Mins, mi, l’ djoyeusté di mi åme, c’ est l’ twelete. Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "L’awoureux Colas" (fråze rifondowe).
    • Et pus tård, bén pus tård, tote mi djoyeusté d' åme,
      Dinéve ås tiesses di hoye po divni leu-z oumeur :
      On ptit air inte deus airs, des riyotreyes … ou ene låmeLouis Lagauche, "L' inmant", Li tchanson del Mouze, (1947), p. 110 (fråze rifondowe).
  2. sacwè k' on dit po rire.
    • Dire des djoyeustés D.T.W.

Sinonimeye

candjî
estance d' esse djoyeus
sacwè k' on dit po rire

Ortografeyes

candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

candjî
estance d' esse djoyeus
sacwè k' on dit po rire