s’ ecråxhî

Walon (Rifondou) candjî

Aplacaedje prono « s’ » + viebe «ecråxhî».

s’ ecråxhî (viebe å prono muroetrece)

divni crås, cråsse, tot cåzant d' ene djin, d' ene biesse.
- Li soris, sins ahote tot do long del djournêye
  Magnive do crås froumadje, do souke, do lård, do pan
  Et la, nosse pitite biesse vikéve tot s' ecråxhant.
- Leye k' esteut grêye come ene cawete,
  On l' a veyou vite s' ecråxhî !— Martin Lejeune, "Abèye, vite on p’tit galant" (fråze rifondowe).
(v. å coplemint nén direk eployî avou li dvancete « di ») (imådjreçmint) si nouri di.
- Mins l’vilmeûse mètchanceté, qui s’ècråhe di nos plåyes
  S’ènûl’reût-st-èl vapeûr qui montr’eût dès bouyon,
  Et tot r’toumant so l’tére, èle î sèm’reût pés qu’måy
  Li hayîme di l’Amoûr qu’on s’deût inte vrêys Walons— Émile Wiket, Fruzions d' cour, p.170.
E cisse pådje ci, n’ a co pont d’ definixha pol mot. El pôrîz radjouter, s’ i vs plait ? Come çoula, l’ årtike rissereut d’ adrame.
- On sav’tî s’ènairive timpe èt târd à chanter ;
  On s’ècrâhive d’èl vèye, on glètéve d’èl hoûter ;
  Si voisin, â contrâve, qu’aveû d’ l’ôr à pal’têye
  — Antoine Kirsch, Li sa'vtî èt l' banquî, 1889.

divni crås