pegnon
Etimolodjeye
candjîTayon-bodje latén « pinna » (plome, pena), avou l’ cawete « -on ».
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /pɛɲɔ̃/ /piɲɔ̃/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /pɛɲɔ̃/
- Ricepeures : pe·gnon
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
pegnon | pegnons |
pegnon omrin
- (mot do bastimint)
- ponte d' on meur, del cogne d' on triyingue.
- On netyive cial et la, tot binåjhe do rnaker,
Sol boutneure. Li sizet gruzinéve e s’ prijhnire
Ki rpindeut-st å pegnon dispoy cist åmatén— Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.23, “Vîx Souv’nir” (fråze rifondowe).
- meur (dilérin ou divantrin) avou l' ponte ådzeu.
- Il ont moussî e djårdén på posti do pegnon. — Guy Brener (fråze rifondowe).
- (antomeye)
- boket difoûtrin di l' oraye.
- S' i n' aveut nén l' pegnon d' ses orayes pou ratni s' buze, on n' vireut bénrade pus s' tiesse !— Henri Van Cutsem (fråze rifondowe).
- pena do nez.
- boket difoûtrin di l' oraye.
- (djeyografeye) rotche ki s' arestêye totnete, so tere ou dins l' mer.
Parintaedje
candjîSinonimeye
candjî- (meur dilérin, avou l' ponte ådzeu) : volé, wan, hôt-volé, hôte-paroeze
Ratournaedjes
candjîmeur (dilérin ou divantrin) avou on triyingue ådzeu
rotche ki s' arestêye totnete, so tere ou dins l' mer
- Espagnol : peñón (es)
- Francès : promontoire (fr) rocheux
Waitîz eto
candjîLijhoz l’ årtike pegnon so Wikipedia