Etimolodjeye

candjî

calcaedje do francès « carosse » (minme sinse)

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
carotche carotches

carotche femrin

  1. sôre di vî tchår po les grandès djins.
    • Asteure, nos rôlrans-st e carotche,
      Et come les ôtes, tel petrès hôt ; Joseph Vrindts, « Pâhûles rîmês » (1897), "Li dieraine atote", p.31 (fråze rifondowe).
    • Dj' end ireu måy pus k' e carotche. Jean Bury, Joyeux rèspleus (1899), "Si j'esteus riche" (fråze rifondowe).
    • Djalot des beas carotches ki rôlént sol grand-rote,
      Ki ti loukive sovint les pîs dvins les tcherwés ;
      T' as kheré t' viye eraire !… Pwis t' as passé tot houte,
      Li djoû k' on mådit sondje vina po t' rascråwer ! Louis Lagauche, "L' inmant", (1947), A ‘n-ancyin payîsan, p. 152 (fråze rifondowe).
    • Èt s' n' ouhint nin r'moussî
      O carotche, po s' rèclôre,
      On l's-aléve sûr magni !
      Camille Gaspard.
    • Li carotche da Cropecinde
Ratourneures
candjî
  1. rôler carotche : moenner ene veye di ritche
  2. tot ou rén, carotche ou bezaece : tot ou rén, rén ou l' dobe
Mots d’ aplacaedje
candjî

carotchêye

Parintaedje
candjî

carossî

Ortografeyes
candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
candjî
carotche