Alofômes di s(i)- / (e)s-
Cogne prumrece
(dirî voyale)
Dispotchaedje
(dirî cossoune)
Divanceye voyale
(dirî cossoune)
stipe sitipe estipe

Etimolodjeye

candjî

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « stipe », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
stipe stipes

stipe femrin

  1. (mot do bastimint) long foirt bwès u fier po sotni on meur, on plafond.
    • - « A cwè bon s’ mågriyî, s’ acweri des mås d’ tiesse
      Po rafoirci les stipes ki låtchèt-st e timpesse ? Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Pasquèye », 1922, p.107 (fråze rifondowe).
    • Li noere bijhe ou l' solo, li rålêye ou l' hoûssea,
      S' etindèt pol dismour. On l' raplake, on l' dismantche ;
      E ses cwate pås di stipe, di leus pîs disk' ås hantches,
      Al mwinde pezêye, verdjèt come les djambes d' on gnognot. Louis Lagauche, "L' inmant" (1947), p. 75 (fråze rifondowe).
  2. (mot d’ houyeu) bwès u fier u pilé po sotni on blok di rotche.
  3. (mot des cotlîs) baston po sotni ene plante.

Parintaedje

candjî

Ortografeyes

candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Li mot n’ est nén dins : C65, R13

Ratournaedjes

candjî
bwès po sotni on meur, on plafond
baston po sotni ene plante