Etimolodjeye

candjî

Aplacaedje prono « s’ » + viebe «astårdjî».

s’ astårdjî (viebe å prono muroetrece)

  1. passer longmint s' tins ene sawice.
    • Riwangnans nosse viyaedje,
      Ni nos astårdjans nén. Jean-Joseph Dehin, "L' orèdje" (1848) (fråze rifondowe).
    • Ossu totes les båsheles n’ avént nén sogne, l’ alnute,
      Do dvizer sol pavêye, do s’ astårdjî ene munute,
      Po houmer l’ boune hinêye k’ amoussive tot do long. Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.101, “Pâhûlisté” (fråze rifondowe).
    • A R’moutchamp, i n’s’astårdja nin à louquî les loum’rotes des djîses si distinde l’eune après l’ôte; i n’tusa nin minme dè r’lèver ses moussètes ås bocås des håyes, ni dè rassètchî l’cotrê qui tapév ås êrs dè djoû, è corant d’l’ Ambléve. Joseph Mignolet, Li payis des soteas (1926), p.41.
    • Chabot ni si oiza nén astårdjî dvant l' hobete. I rala å buro Paul-Henri Thomsin, ratournant Maigret èt l’danseûse d’å Gai-Moulin, 1994, p. 11 (fråze rifondowe).
    • Lë vî sau a vèyë s’astaurdjî one masse dë djins dëssë l’ banc : dès soçons d’ tos lès-âdjes, mins a-t-ë aurdé totes lès vîyès-ëstwêres dè vëladje, èt lès ramadjes dès galants quë tindîn’ à l’amourète ? — Marcelle Fochon-Uyttebroeck, Lë vî sau dè l' rouwe dè vëladje.

Ortografeyes

candjî

 Loukîz a : « astårdjî »

Ratournaedjes

candjî
s’ astårdjî