Loukîz eto : lére, Lere, lêre.

Etimolodjeye 1

candjî

Tayon-bodje latén « hedera » , lu-minme do viebe « haerere » (ataetchî), did la l' vî lingaedje d’ oyi « edre » avou l' aplacaedje di l' årtike.

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
lere leres

lere omrin (pus sovint eployî å pluriyal)

  1. (plante) sôre di rampioûle k’ on lait crexhe so les dvanteures di måjhon.
    • On djoû, li ptit Djan-Pire trova-st on ni d’ oujhea, catchî dins les leres — Louis Marquet (fråze rifondowe).
    • Les verts vantrins d’ mossea so les pîs des grands åbes
      Les vîs rotchîs tcherdjîs di grands leres come d’ ene båbeMartin Lejeune, Bultén del Societé d' Lidje, "L’crèyåcion d’Eve", tome 43, p. 140 (fråze rifondowe).
    • Emey cisse diloujhe,
      Deus måjhones, la pus lon, padrî les maronîs,
      Avou leu masse di lere et des rôzes sol pas d’ l’ ouxh,
      Tuzèt – tot loucant ploure come on louke sins vey… Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « Å triviès dèl plêve », 1922, p.21 (fråze rifondowe).

Sinonimeye

candjî
Ortografeyes
candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
candjî
sôre di rampioûle ahivêye

Etimolodjeye 2

candjî

Bodje tîxhon * « hlaeri », e vî francès « larris »[1], e bas latén « larricium » (tere k’ on n’ pout nén coûtiver).

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
lere leres

lere omrin

  1. (vî vî mot) (djeyografeye) fagneus bwès.[2]

Parintaedje

candjî

(minme sourdant etimolodjike)

Sourdants

candjî