groûler

Walon (Rifondou)

Tayon-bodje latén « grunnire » (minme sinse), avou on ridaedje N/L, çou ki dene on mot avou l’ cawete di codjowaedje « -er » des viebes.

(brut) fé on fond brut del goidje, sins disserer les dints.
- On vént å monde, troes cwårt do tins E breyant ; on tchoûle et on tchoûle ; El vizaedje ratchitchî, on groûle ; Come s’ on n’ sereut djamåy contin. — « Malton », El Bourdon, lº 1, setimbe 1949, p. 5..
(brut) fé on sourd mançant brut del goidje, tot djåzant do tchén, do liyon.
- Tes omes k' ont passé cial tot fjhant l' pôlet l' madoûle
  Po sayî d' nos emacraler,
  N' ont nén compris ki l' djoû k' on liyon groûle
  Il est bén målåjhey a-z andoûler !— Louis Lagauche, "L' inmant", Ås walons, (1947), p. 120 (fråze rifondowe).
- On-z atindeut nos boyeas ttafwaitmint vudes groûler disk’ åd dibout do tchmin. — Noëlla Martin.
- Et s’ i lyi prind d’ groûler télfeye Et d’ emonter avou l’ måle bijhe K’ ashofele do waeraxhe payis, I n’ lyi deure ki l’ valeur d’ ene brijhe. — Henri Bragard, cåzant d’ l’ aiwe di Wårtchene.
(brut) fé on sourd brut.
- Li vinte ki groûle dit ene paskeye k’ on-z ôt åd dizeur di tos les resploes. — Arthur Xhignesse, « Bwègnes mèssèdjes & pititès gotes » (1905), p.15 (fråze rifondowe).