eritî
Etimolodjeye
candjîDo viebe « eriter » avou l’ cawete « -î ».
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɛ.ʀi.tiː/ /ɛ.ʀœ.ti/ /ɛ.ʀi.t͡ʃe/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɛ.ʀi.tiː/
- Ricepeures : eri·tî
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal | |
---|---|---|
omrin | eritî | eritîs |
femrin | eritresse | eritresses |
eritî omrin
- onk k’ erite.
- Leus ptits francs, les eritîs les ont rade schoumé. — Auguste Laloux, Mi ptit viyaedje des ans å long (fråze rifondowe).
- Å moens k’ i gn a des eritî, å dpus kel moncea est crås. — C. Derycke (fråze rifondowe).
- S’ il aveut stou on crås bordjoes, avou d’ l’ eritî a nos leyî, il åreut stou «nosse bon vî cuzén». — Roland Neuprez, Singuliers, (sourdant a recråxhî) (fråze rifondowe).
- Et, come c' esteut on ritche, ses eritîs si djhît
Ki c' esteut d' leu-z oneur del bén fé mete a pont :
I faleut on waxhea, on bin spès, on solide,
Onk ki durreut lontins. On fjha vni li scrinî. — Henri Simon, "Li rvindje di l' åbe" (fråze rifondowe). - Çoula fwait ki li ptite divénrè l' eritire da Nanård ? — Joseph Vrindts, « Li pope d'Anvers » (1896), p.38 (fråze rifondowe).