Etimolodjeye

candjî

S’ i gn åreut ene sakî ki sepreut cwè åd fwait di l’ etimolodjeye di « cande », el pout stitchî vaici.

Prononçaedje

candjî

Sustantif

candjî
singulî pluriyal
cande candes

cande femrin

  1. pratike (sakî k' atchete ene sacwè a on martchand).
    • Dj' so trop måssî; insi, dji n' oizreus èn aler
      Paski dji rescontere mes candes dvins totes les coines
      — Édouard Remouchamps, Bultén del Societé d' Lidje, Bulletin de 1858, «w:Li savtî», 77-143 (fråze rifondowe).
    • -Et tot l’ toizant di tote si hôteur,
      « L’ amour ? Coula n’ est nén d’ mes candes ! Martin Lejeune, "L’iviêr èt l’amour" (fråze rifondowe).
    • Li fôrdjeû, qu’buvéve on hèna
      Avou l’maçon,
      Houka l’cwèpî qu’djåséve à ’ne cande
      Ad’lé l’gorlî
      Joseph Mignolet, "Li tchant del croes", 1932, p. 51.

Parintaedje

candjî

(minme sourdant etimolodjike)

Ortografeyes

candjî
Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

candjî
cande