bluwisse
Etimolodjeye
candjîBodje « blu- » (« bleu ») (avou candjmint d’ voyale) avou l’ cawete « -isse 1 ».
Addjectif
candjîsingulî | pluriyal | |
---|---|---|
omrin | bluwisse | bluwisses |
femrin padrî | bluwisse | bluwisses |
femrin padvant | bluwisse | bluwissès |
bluwisse omrin (come addjectif djondrece, metou padvant u padrî l’ no)
- d’ on påle bleu.
- Ossu, so må pô d’ timps, li tére ni sèrè pus
qu’ine grande blanke sitårêye,
qui lès håyes èt lès bwès, lès-åbes èt lès bouhons
marquèt d’ine tètche blouwisse — Henri Simon, Li pan dè Bon Diu, L'iviér. - L' aireur si diswalpéve come on bluwisse lénçoû — Louis Lagauche, "L' inmant", Po Nameûr, (1947), p. 139 (fråze rifondowe).
- Ossu, so må pô d’ timps, li tére ni sèrè pus