årmon
Sustantif
candjîårmon omrin (v.m.)
- l' årmon u les årmons do tchår. pîce do dvant do tchår, fwaite di deus bwès taeyîs esprès, ki pôzèt sol blo d' aessi et s' raprotchî pa padvant, la k' on va-st agritchî l' timon.
- bwès d' årmon tchaeke des deus bwès di ci etcherpetaedje la.
- pont des årmons pîce di bwès ki rdjond les cawes des årmons, metowe dizo l' tchår.
- noejhete d' årmon pitit blokea ki tént eshonne les deus bwès d' årmon, pa padvant.
- årmons del soyete, d' ene ricepe: les deus montants, k' on-z apougne po soyî.
- (imådjreçmint) foice, sitocaesté.
- Kén årmon k' il a co po si ådje ! — F. Deprêtre et N. Nopère (fråze rifondowe).
- èn ome di bon årmon èn ome di boune costitucion, foirt, ki n' est måy malåde.