gofå
Etimolodjeye
candjîBodje « gofe » avou l’ cawete « -å »
Prononçaedje
candjî- AFE :
- diferins prononçaedjes : /ɡɔ.fɑː/ /ɡɔ.fɒː/ /ɡɔ.faː/ /ɡɔ.foː/ /ɡɔ.fɔː/ Prononçaedje a radjouter (betchfessî å)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /ɡɔ.fɔː/
- Ricepeures : go·få
Sustantif
candjîsingulî | pluriyal |
---|---|
gofå | gofås |
gofå omrin
- gofe.
- Tot d' on côp, cwand on pinse aveur vudî l' gofå,
On s' aparçût k' èn ome : o, ki dji-dju, èn esclåve
N' est nén rmonté. Mildiu ! haye ! haye ! i fåt k' on l' såve…
Mins les ôtes sont trop flåwes po raler viè l' shoflå
— Louis Lagauche, "L' inmant", Les coraedjeus, (1947), p. 92 (fråze rifondowe).
- Tot d' on côp, cwand on pinse aveur vudî l' gofå,
Parintaedje
candjîRatournaedjes
candjîAprès 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
- gofå : E1