docsiner
Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.
docsiner (codjowaedje)
I. [v.c.]
- bouxhî avou ses pougns, ses mwins so (ene sakî, ene sacwè).
- Il a stî docsiné d' aleure.
- Il a prin des ptitès broketes di côrî et, pa ptits setchs côps, kimincî a docsiner les bokets del raecinêye ki, imådjreçmint, c' est les djambes del feme — Lucyin Mahin.
- Vos nel rivoeroz pus avårci, docsiné come il a stî — Georges Pècheur (fråze rifondowe).
- rl a: ridobler et al pådje di sinonimeye.
- On dit eto: bocsiner, ridobiner.
- F. rosser, frapper, tapoter, rouer de coups.
- docsiner avou: (imådjreçmint) boerler (des metchanstés) so.
- Les femes les ratindént, come di djusse, po lzès docsiner avou des påters di borike — Joseph Calozet (fråze rifondowe).
- F. accabler d'injures.
II. si docsiner [v.pr.] s' apougnî. Waitîz les, ces-la, i s' vont co docsiner — Georges Pècheur (fråze rifondowe).
Sustantif
candjî| docsinåde [f.n.]
Sustantif
candjî| docsineure [f.n.]
- docsinåde (dobleure).
- Il a vlou cachî mizere, mins il nd a yeu ene di docsineure.
Sustantif
candjî| docsinêye [f.n.]
- docsinåde (dobleure).
- Il a atrapé ene docsinêye limero onk.
- F. raclée, tripotée.