toumaedje-foû

Walon (Rifondou)

Etimolodjeye

Aplacaedje avou loyeure di : «toumaedje» + «foû»

Sustantif

singulî	pluriyal
toumaedje-foû	toumaedjes-foû

toumaedje-foû omrin

1. (belès letes) manire di clôre on roman, ene couyonåde.
   • Vosse dierinne fåve a-st on foirt bea toumaedje-foû: ki les cis k' ont l' esprit må tourné vont aveur ene coûte djoye.

Ratournaedjes

manire di fini on roman, ene couyonåde

• Francès : chute ^(fr)