epoltaedje

Etimolodjeye

Do viebe « epolter » avou l’ cawete « -aedje ».

Sustantif

singulî	pluriyal
epoltaedje	epoltaedjes

epoltaedje omrin no d’ fijhaedje et no di çou k’ est fwait (accion et si adierça) do viebe « epolter ».

1. • En djouwant su lès grands-places oubin au pîd dès clotchîs d' nos-èglîjes, en plin mitan d' nos viladjes, li djeu d' bale aveut trovè s' place dins l' èpoltadje dès djins. — Jean Colot, Casseûs d' yute èt djouweûs d' dicauce, Les Cahiers Wallons, 2024, lº 2, p. 40.

Ratournaedjes

epoltaedje

• Francès : excitation ^(fr), enthousiasme ^(fr), exaltation ^(fr)