loye-cô
Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.loye-cô [o.n., pl des loye-cô] loyén d' vea, d' on tchvea.
- C’ e-st a cåze del rossete. Ele a pîté del nute tot come ene araedjeye ! (i va å feu) Ele aveut ene pate di dvant prijhe al tchinne di s’ loye-cô, et tot hinant do cou, ele a spiyî l’ paroeze ki dj’ aveu clawé ir å ståve del gade. — Joseph Mignolet, « Al Bèle Fontinne », comèdèye di treûs akes, 1924, p.22-23 (fråze rifondowe).