houpete

houpete [f.n.]

1. pitite houpe di tchveas u d' pwels k' i gn a sol tiesse di sacwantès biesses.

2. pitite houpe di plomes metowes sol cresse di sacwant sôres d' oujheas. Li boute-boute, c' est èn oujhea avou ene houpete sol tiesse. C' esteut on cok avou ene grande blanke houpete: il a yeu deur a cure a peri. F. huppe.

3. houpea. F. branchage.

4. copete. Li houpete des grandès manifeståcions d' nos ovrîs, ç' a stî les greves di l' ivier 1950 (C. Quinet) F. sommet.

Etimolodjeye : bodje houpe, cawete -ete

| houptiket [o.n.] (v.v.m.) pitit tchapea avou des plomes, metou pås ritches dins les grandès ocåzions. >> esse sol houptiket: esse bén moussî, a l' ocåzion d' ene fiesse, d' ene ceremoneye. Eli, k' est sol houptiket, ni vout pus k' Djetrou l' atowe (R. Grafé). Nos avans passé ene clapante shijhe : cråsse eurêye, bounès boteyes et riyotreyes; tolmonde esteut sol houptiket (P.H. Thomsin).

Etimolodjeye : cawete -iket sol mot "houpete".