disbeli

disbeli (codjowaedje) [v.c.] disbåtchî. F. désespérer.

Etimolodjeye: bodje "bea", dizo femrinne fôme "bele", rissaetchante betchete dis-, cawete di viebe di cwatrinme sôre -i.

| disbeli, disbeleye [addj.] disbåtchî (eye). I sayive di mostrer a s' man k' il esteut måcontin et disbeli (P. Gilles). On s' aresteye co voltî ene eure amon ene viye djin disbeleye u dins l' poenne (P. Otjacques). F. désespéré(e).

| disbelixhaedje [o.n.] diloujhaedje. F. déception.

Disfondowes: disbèlichadje, disbèlichèdje.

| disbelixhmint [o.n.] diloujhmint. F. découragement.

Disfondowes: disbèlichmint, disbèlihmint.